Na een turbulente periode op Bonaire arriveerde de Sionaldo in Nederland met een rugzak vol ervaringen en weinig houvast. Wat volgde was een zoektocht naar rust, erkenning en herstel. In dit openhartige verhaal deelt hij hoe hij – met vallen en opstaan – zijn leven opnieuw vormgaf, en welke rol oprechte begeleiding en menselijke zorg daarin speelden. Met steun van Humane Zorg vond hij zichzelf terug én zijn weg naar zelfstandigheid.
Dit is het tweede deel in onze verhalenserie waarin cliënten van Humane Zorg hun ervaringen delen.
“Na een moeilijke periode op Bonaire, waar ik verstrikt raakte in een familiedrama, verloor ik het overzicht. Ik voelde me onterecht behandeld door de reclassering daar. Ondanks dat ik geen toestemming kreeg om naar Nederland te vertrekken, besloot ik toch te gaan. Achteraf bleek dat de juiste keuze: ook in Nederland werd erkend dat ik destijds onterecht was aangepakt.
In 2017 kwam ik aan in Nederland. Ik wilde mijn leven anders aanpakken, maar wist nog niet hoe. De start was lastig. Mijn eerste toezichthouder sloot niet goed aan bij wie ik ben. Gelukkig ontmoette ik later een toezichthouder die mij echt zag. Via haar kwam ik in contact met Humane Zorg, dat voelde als een keerpunt. Ik kreeg een kamer en een begeleider die mij niet alleen praktisch hielp, maar mij ook als mens benaderde.
Mijn eerste indruk van Humane Zorg was warm. Ik voelde me welkom, kreeg meteen structuur in mijn leven, en mijn administratie heb ik samen met ze op orde gebracht. Wat vooral het verschil maakte: ik werd serieus genomen. Er werd naar me geluisterd, écht geluisterd. En er was ruimte voor een grap, voor lichtheid in een zware tijd. Mijn begeleider noemde ik weleens mijn paracetamol: hij bracht verlichting op momenten dat alles pijn deed, zonder oordeel.
Stap voor stap begon ik mijn leven weer op te bouwen. Mijn schulden werden aangepakt, ik leerde mijn financiën beheren en kreeg grip op mijn dagindeling. Maar het grootste verschil zat vanbinnen. Ik leerde mezelf beter te beheersen. Waar ik vroeger snel uit balans raakte, weet ik nu hoe ik rust kan bewaren. Ik leerde dat hulp vragen geen zwakte is, maar juist een kracht.
Ook leerde ik hoe waardevol het is om open te staan voor advies en er ook echt iets mee te doen. In juridische trajecten, waarin ik het moeilijk vond om mezelf uit te spreken, sprong mijn begeleider in. Altijd vanuit mijn verhaal, nooit over mijn hoofd heen. Dat gaf vertrouwen.
Daarnaast was er eindelijk erkenning voor mijn lichamelijke klachten, waar eerder niemand écht naar luisterde. Mede dankzij de begeleiding ben ik uiteindelijk afgekeurd door het UWV, iets wat ik zonder die steun nooit had bereikt.
Inmiddels ben ik succesvol uitgestroomd en woon ik zelfstandig. Wat ik heb meegenomen, is veel meer dan praktische kennis: ik heb geleerd dat hulp vragen mag, dat openstaan voor advies loont, en dat het oké is om kwetsbaar te zijn. Ik weet nu dat ik altijd ergens op kan terugvallen. Dat ik het niet alleen hoef te doen. En dat ik mijn ervaringen kan inzetten om anderen te helpen.
Aan iedereen die nu is waar ik ooit was, wil ik zeggen: geef niet op! Blijf vragen stellen, blijf proberen. Weet wat je rechten zijn. En als je vastloopt, klop aan bij je begeleider. Ze hebben mijn leven veranderd – en dat van jou kunnen ze ook veranderen.”